وقتی به مراحل قاچاق انسان به طور کلی نگاه می‌کنیم، عمل، وسیله عمل و هدف عمل به عنوان سه عنصر اساسی در نظر گرفته می‌شود.

در مرحله اقدام فعالیت‌های قاچاق انسان، مراحل یافتن/جذب قربانی، انتقال قربانی، پناه دادن و تحویل (دریافت افراد) وجود دارد.

مرحله یافتن قربانی عمیقاً با کشور مبدا و دارای اصل و نسب قربانیان احتمالی مرتبط است. سازمان های جنایتکار کشورهایی را ترجیح می دهند که منبع قاچاق انسان باشند. این ترجیح با توجه به موقعیت هایی که قربانیان در معرض آن قرار می گیرند شکل می گیرد. به عنوان مثال، در کشورهایی که نقش های جنسیتی بر نقش فرعی در جامعه به ضرر زنان تأکید دارد، زنان به دلیل فرصت های شغلی کم برای زنان، بیشتر برای فعالیت های قاچاق مناسب هستند. یافتن قربانیان در دوره‌های بحران‌های اقتصادی، بلایای طبیعی، جنگ‌ها و درگیری‌های داخلی بسیار آسان‌تر است. از این نظر، محققان مختلف بر اساس روش‌هایی که قاچاقچیان انسان برای یافتن قربانی استفاده می‌کنند، طبقه‌بندی‌های متفاوتی ارائه می‌کنند. یکی از این طبقه بندی ها این است که به سه دسته درگیر شدن اجباری قربانی، استخدام کاملا فریبنده و استخدام فریبنده جزئی تقسیم می شود.

در حالی که ربودن مستقیم قربانی در تعامل اجباری وجود دارد، قربانی و قاچاقچی انسان هیچ رابطه قبلی با هم ندارند. درگیری اجباری یا آدم ربایی عبارت است از ایجاد قدرت عملی بر قربانی پس از آدم ربایی، و قرار دادن قربانی در موقعیتی که با آن به عنوان یک شی رفتار شود که مرتکب می تواند آن را جابجا کند، ببندد، استفاده کند یا نقش ارباب را داشته باشد.

در صورت کاندیدا شدن جزئی، اشتغال به قربانی ارائه می شود، اما اطلاعاتی در مورد اینکه این چه خواهد بود و در چه شرایطی خواهد بود، ارائه نمی شود. در برخی موارد، به نظر می رسد که قاچاقچیان با اولین قربانی به محیط قربانی نزدیک می شوند. برای شغلی که گفته می شود در خارج از کشور وجود دارد، ممکن است از قربانی خواسته شود که دوستان خود را بدون اینکه هنوز بداند دعوت کند. به همین ترتیب، ممکن است از اولین قربانی خواسته شود که تحت تهدید و مشاهده قاچاقچیان انسان به کشور مبدا فرستاده شود و با تماس با سایر آشنایان یا افراد جدید، آنها را قربانی کند. اولین قربانی ممکن است برای به دست آوردن آزادی یا تبدیل شدن به پیوندی در یک سازمان داوطلبانه قاچاق، دست به این اقدام بزند. در ادبیات سازمان ملل از اصطلاح «قاچاق انسان شاد» برای چنین فعالیت هایی استفاده می شود. در این زمینه، اولین قربانی تحت تهدید یا باج گیری به کشور مبدا برمی گردد و در برابر کاندیداهای قربانی جدید «توهم شادی» ایجاد می کند و می گوید که در خارج از کشور شغل قانونی دارد و این شغل/زندگی/درآمد چقدر خوب است. به دلیل این توهم، از این روش به عنوان “قاچاق انسان خوشحال” یاد می شود. در حالی که این روش خطر را برای سازمان‌دهندگان اصلی کاهش می‌دهد و سود را افزایش می‌دهد، اولین قربانی را به یک استخدام‌کننده نیابتی و سپس به یک قاچاقچی انسان تبدیل می‌کند.

در پیدا کردن قربانی کاملا فریبنده، به قربانی وعده اشتغال مستقیم یا سود مالی داده می‌شود و گاهی با پرداخت پیش پرداخت، نیت واقعی پنهان می شود. در این روش اغلب از روش «معشوق» استفاده می شود. وقتی قربانی با فردی در کشور مورد نظر وارد رابطه عاشقانه می شود، وعده ازدواج یا ازدواج واقعی تضمین می شود. مشخص است که از این طریق قربانی به کشور مورد نظر آورده می‌شود و پس از آن، قربانی بیشتر برای بهره کشی جنسی وارد فرآیند قاچاق انسان می شود. همچنین تکنیک های تله بر اساس عوامل اجتماعی وجود دارد که با استفاده از درخشش روش صرفاً فریبنده درگیر شدن، فعالیت هایی مانند موسیقی، مد، سرگرمی یا تبلیغات، قربانیان را فریب می‌دهند. قربانی ابتدا فریب خورده و سپس با استفاده از مشاغل جلویی مانند مدلینگ، آژانس مسافرتی یا کاریابی، بارمن/پیشخدمت/مدیریت در کلوپ های شبانه، مشاوره تحصیلی، که می توان برای آنها پیش پرداخت یا پرداخت جزئی پرداخت کرد، در معرض سوء استفاده قرار می گیرد.

ابزارهای اقدام شامل تهدید یا استفاده از زور، استقراض، اجبار، آدم ربایی، کلاهبرداری، فریب، سوء استفاده از آسیب پذیری، آسیب پذیری، یا پرداخت یا منفعت به شخصی در نقش کنترل کننده قربانی است. در بسیاری از موارد دیده می شود که قربانی در شرایط بد زندگی قرار می گیرد. مسکن در محیط های ناسالم، سوء تغذیه، دستمزد کم یا صفر، ساعات کاری بسیار طولانی، کارهای سنگین، خطرناک و ناسالم را می توان به عنوان نمونه هایی از این شرایط عنوان کرد. این موقعیت برای ایجاد کنترل خاصی بر قربانی و همچنین ماهیت آزار استفاده می شود.

هدف از این اقدام کسب درآمد و کالاهای غیرقانونی از طریق سوء استفاده و استثمار فراملی است.